Hoe komt iemand erbij om een boek en een blog te schrijven over de destructie?

 

Op een platte schuit viste men de dode dieren uit de Seine
"Animal Rendering, de geschiedenis van de destructie"Pag 90

 In zijn hele bestaan heeft de mens gebruik gemaakt van dierlijk afval. Al in de Oudheid werden huiden leer, werd vet tot zeep en kaarsen en werden van botten, horens en hoeven  gereedschappen, kammen en sierraden gemaakt. Dit al in de Oudheid dierlijk afval weer tot grondstof maken was één van de eerste, zo niet dè eerste vorm van hergebruik.

Door de hier mee gepaard gaande onaangenaamheden staat de verwerking van dierlijk afval - zowel vroeger als nu - voor velen van ons veraf, helemaal buiten ons zicht. Maar toch hebben we er allemaal direct of indirect wel degelijk mee te maken. Niet alleen door onze veeteelt maar ook bijvoorbeeld door onze dode huisdieren.

De dierlijk afvalverwerking is tegenwoordig een moderne procesindustrie met de daarbij behorende milieumaatregelen van nu. Bijna niets herinnert daarbij de (onwelriekende) situaties van vroeger. De ideeën en beelden, die vanuit het verleden hier en daar toch nog over deze industrie bestaan, blijken inmiddels grotendeels niet meer waar te zijn.
Op een gegeven ogenblik was ik niet alleen nieuwsgierig naar de verwerkingsprocessen van nu maar ook naar hoe een en ander vroeger gebeurde en naar de werkomstandigheden van toen. Deze informatie bleek veel moeilijker toegankelijk te zijn dan ik dacht.
De verkregen kennis over deze boeiende materie wil ik graag met een breder publiek delen.

Iets wat mij in mijn zoektocht erg raakte, waren de vooroordelen en de daaruit volgende wantoestanden hierbij. De middelen om dit werk te doen, waren lange tijd primitief en het werk was meestal onaangenaam en smerig. De hele omgeving stonk ernaar en bovendien lagen hierbij allerlei ziekten op de loer. Zo werd het opruimen van kadavers door compleet verguisde en buiten de maatschappij geplaatste verschoppelingen gedaan. Vaak leefden zij – geheel als gevolg van hun werk – onder de meest erbarmelijke en mensonterende omstandigheden. Verregaande uitsluiting, bittere armoe, ziekten en eenzaamheid waren hierbij meer regel dan uitzondering.

Maar ook vandaag de dag - in ons informatie- en internet tijdperk - denk ik dat er nog steeds de nodige vooroordelen bestaan over de dierlijk afvalverwerking. Ik vond het schrikbarend wat ik op sommige sites aan tendentieuze, insinuerende opmerkingen en beelden ben tegengekomen. 
Hoe meer ik aan de weet kom over de dierlijk afvalverwerking en het verleden hiervan, des te meer respect ik krijg voor de mensen, die hierin werkten en werken.

Van huis uit ben ik dan wel procestechnicus maar ik kom niet uit het vak van de “animal rendering”. Ik heb ook nooit in de buurt van een dergelijk verwerkingsbedrijf gewoond. Evenmin ben ik historicus. Dit heeft als nadeel dat ik de gewoonste dingen uit dit vak niet wist en evenmin hoe het is en was om er daadwerkelijk in te werken of er vlakbij te wonen.
Maar het heeft ook duidelijk zijn voordelen. Met een open blik en geheel onbevooroordeeld door wie of wat dan ook heb ik mijn onderzoek kunnen doen.

Ing. Anne-Marie Oudejans "Animal Rendering, de geschiedenis van de destructie" ISBN 978-49-917372-8-2

Inkijkexemplaar van mijn boek "Animal Rendering, de geschiedenis van de destructie"

https://drive.google.com/file/d/1fzLlVDK8I-S1w5cPjSqT-p6zVDanUF9z/view?usp=sharing
Ing. Anne-Marie T. M. Oudejans "Animal Rendering, de geschiedenis van de destructie" ISBN 978-49-917372-8-2

Presentatie boek "Animal Rendering de geschiedenis van de destructie"

Eindelijk is het dan zo ver.

Na de nodige tijd hard werken en daardoor op deze blog wat "onder de radar gebleven"

Zaterdag 27 januari wordt om 14:00 uur mijn tweede boek over de geschiedenis van de destructie officieel gepresenteerd.

Eindejaarswens

For all readers of the blog "History of Animal Rendering"

Kadavervet: Goed tegen tbc,en goed voor soepele voetbalschoenen Carcass-fat Good against tuberculosis and goed for smooth footballshoes....

Animal rendering - Destructie Column part 31
Please scroll down for the English version

Kadavervet: Goed voor smeerseltjes tegen tuberculose en jicht, soepele voetbalschoenen en het onderhoud van cricket-bats.

Zo was hondenvet een zeer gevraagd “vilderij-product” en werd dit tot in de achttiende eeuw namelijk in vele streken gezien als een goed geneesmiddel tegen “longtering”of tuberculose. In Duitsland was in iedere streek een eigen “Schindersalbe” of Scharfrichtereipflaster”verkrijgbaar en dat gemaakt was op basis van hondenvet.. Het was alleen bij de vilderijen verkrijgbaar en elke vilder had hiervoor zo zijn eigen geheime recept, dat hij van zijn ouders erfde. De smeersels werden ook op de vilderijen gemaakt. Dat er op de meeste vildereijen het met de hygiene erbarmelijk was gesteld, deed er in die tijd niet toe. Men geloofde gewoon in de werking van het smeersel….
Soms ging het zo ver dat mensen zelfs hun eigen hond naar de vilder brachten voor het vet van het dier. De vilder maakte dan de hond af , onthuidde het kadaver, won het vet daaruit en leverde dit tegen bepaalde kosten - weer terug aan de eigenaar van de hond.
De verkoop van hondenvet was tot in de achttiende eeuw volledig legaal.. .

Niet alleen hondenvet werd in “medicijnen” verwerkt. In Engeland verwerkte een vilder nertsenolie in een smeerseltje, dat door de plaatselijke huisarts werd afgenomen. Hij gebruikte dat als middel tegen jicht en smeerde daarmee de gewrichten van zijn patienten in.

Ook sportverenigingen waren “klant” bij de vilder. Voetballers poetsten hun voetbalschoenen wel in met paardenolie om ze mooi soepel te krijgen en cricketers wreven hun bats in met paardenolie om zo het hout te “voeden” en te voorkomen dat de bats barsten of scheuren gingen vertonen.



Carcass-fat: good for ointments against tuberculosis and gout, smooth soccer shoes and maintenance of cricket-bats.

So dog-fat was a highly demanded "knackery product" and in fact this was until the 18th century in many areas seen as a good medicine against lung tuberculosis. In every region in Germany there was a private "Schindersalbe" or „Scharfrichtereipflaster " based on dog-fat. It was only available at the knackeries and each knackerman had its own secret recipe that he inherited from his parents.

The ointments were also made on the knackeries. The fact, that at most oft he knackeries the hygiene was lamentable, did not matter at that time did not matter. It was believed just in the working of the ointment ....
Sometimes it went so far that people even brought their own dog to the knacker for the fat of the animal. The knacker then killed the dog , flayed the body, rendered the fat therefrom and delivered this against certain cost-back to the owner of the dog.
Until the 18th century the sale of dog-fat was completely legal.. 

Not only dog-fat was processed in "medications". In England a knackerman processed mink oil in a ointment, that was taken by the local family doctor. He used that as a remedy against gout and rubbed this on the joints of his patients.

Also several sports clubs were "customer" at the knackery. Footballers polished their soccer shoes with horse-oil to make them smooth and cricketers rubbed their bats in with horse- oil avoid the bats burst or cracked.

Zowel voor middeltjes tegen tbc als voor schoenpoets voor de voetbalschoenen wist men de  vilderij te vinden
Both for remedies against  tuberculisis  as for shoepolish for football shoes people knew to find the knackery

Honden- en kattenvellen Dog- and cat skins

Animal rendering - Destructie Column part 30
Please scroll down for the English version

Op vele vilderijen werden ook dode honden en katten gevild. In onder andere Duitsland moesten de vilders niet alleen de wilde honden en katten vangen, maar ze ook doden. Als er sprake was van een enkele hond of kat werd deze verdronken of meestal met één klap doodgeslagen. Bij een grotere aantallen werden de dieren vergiftigd of met koolmonoxide vergast. In Frankrijk werden levende zwerfhonden en katten eerst naar een speciale “opvang” gebracht, waar ze werden afgemaakt en naar de vilder gebracht. In Parijs verzamelden de voddenrapers de dode honden en katten en brachten ze naar de vilderijen.. “Verse” honden- en kattenkadavers werden niet alleen gevild maar ook zorgvuldig uitgeslacht. Om de bout niet meer als dat van een hond of kat herkenbaar te laten zijn, werden de onderpoten, de kop en de staart er afgesneden. Alleen verse kadavers kond men zo “verhandelen” en daarom vingen de voddenrapers ook honden en katten, die ze dan levend en wel naar de vilders brachten. Op de vilderijen waren dan ook geregeld vastgebonden honden en katten wachtend op hun trieste lot. Niet zelden werden deze dieren ook door rondzwervende “honden- en kattenmeppers” aan de vilders verkocht.

Hondenleren handschoenen
Het schijnt dat hondenvellen zeer geschikt waren voor het maken van handschoenen. In Duitsland was het in de zeventiende en achttiende eeuw heel gebruikelijk, dat de vilders verplicht waren om jaarlijks de stads- en dorpsbestuurders hondenleren handschoenen te geven.

Dog and cat skins

On many knackeries also dead dogs and cats were skinned. In Germany the Skinners not only had to only capture the wild dogs and cats, but they have also to kill them. If there was only a single dog or cat was the animal drowned or hit mostly with one beaten to death. At a larger numbers of the animals they were poisoned or gassed with carbon monoxide. Stray dogs and cats living in France were brought first to a special "care", where they were killed and then brought tot he knackery. In Paris the rags-collectors collect the dead dogs and cats and took them to the knackeries. "Fresh" dog and cat carcasses were not only skinned but also carefully slaughtered. To reach that the quarter was not anymore recognizable as that of a dog or cat the lower leg, the head and tail cut off . Only fresh bodiescould be traded and therefore the rags caught the dogs and cats aliveand took them still alive and well tot he knackeries. On the knackeries were regularly tied up dogs and cats waiting for their sad fate.

Gloves made of dogs-leather
it seems that dogs leather was very suitable for making gloves. In Germany it was very common in the seventeenth and eighteenth centuries, that the skinners were obliged to provide every year the city- and villagedirectors with dogs leather gloves.

Vaak rondzwervende honden- en kattenmeppers brachten honden en katten dood of levend naar de vilderijen.
Often roaming dog and cat catchers brought dogs and cats dead or alive to the knackeries
Bron afb. wikimedia commons