Hoe komt iemand erbij om een boek en een blog te schrijven over de destructie?

 

Op een platte schuit viste men de dode dieren uit de Seine
"Animal Rendering, de geschiedenis van de destructie"Pag 90

 In zijn hele bestaan heeft de mens gebruik gemaakt van dierlijk afval. Al in de Oudheid werden huiden leer, werd vet tot zeep en kaarsen en werden van botten, horens en hoeven  gereedschappen, kammen en sierraden gemaakt. Dit al in de Oudheid dierlijk afval weer tot grondstof maken was één van de eerste, zo niet dè eerste vorm van hergebruik.

Door de hier mee gepaard gaande onaangenaamheden staat de verwerking van dierlijk afval - zowel vroeger als nu - voor velen van ons veraf, helemaal buiten ons zicht. Maar toch hebben we er allemaal direct of indirect wel degelijk mee te maken. Niet alleen door onze veeteelt maar ook bijvoorbeeld door onze dode huisdieren.

De dierlijk afvalverwerking is tegenwoordig een moderne procesindustrie met de daarbij behorende milieumaatregelen van nu. Bijna niets herinnert daarbij de (onwelriekende) situaties van vroeger. De ideeën en beelden, die vanuit het verleden hier en daar toch nog over deze industrie bestaan, blijken inmiddels grotendeels niet meer waar te zijn.
Op een gegeven ogenblik was ik niet alleen nieuwsgierig naar de verwerkingsprocessen van nu maar ook naar hoe een en ander vroeger gebeurde en naar de werkomstandigheden van toen. Deze informatie bleek veel moeilijker toegankelijk te zijn dan ik dacht.
De verkregen kennis over deze boeiende materie wil ik graag met een breder publiek delen.

Iets wat mij in mijn zoektocht erg raakte, waren de vooroordelen en de daaruit volgende wantoestanden hierbij. De middelen om dit werk te doen, waren lange tijd primitief en het werk was meestal onaangenaam en smerig. De hele omgeving stonk ernaar en bovendien lagen hierbij allerlei ziekten op de loer. Zo werd het opruimen van kadavers door compleet verguisde en buiten de maatschappij geplaatste verschoppelingen gedaan. Vaak leefden zij – geheel als gevolg van hun werk – onder de meest erbarmelijke en mensonterende omstandigheden. Verregaande uitsluiting, bittere armoe, ziekten en eenzaamheid waren hierbij meer regel dan uitzondering.

Maar ook vandaag de dag - in ons informatie- en internet tijdperk - denk ik dat er nog steeds de nodige vooroordelen bestaan over de dierlijk afvalverwerking. Ik vond het schrikbarend wat ik op sommige sites aan tendentieuze, insinuerende opmerkingen en beelden ben tegengekomen. 
Hoe meer ik aan de weet kom over de dierlijk afvalverwerking en het verleden hiervan, des te meer respect ik krijg voor de mensen, die hierin werkten en werken.

Van huis uit ben ik dan wel procestechnicus maar ik kom niet uit het vak van de “animal rendering”. Ik heb ook nooit in de buurt van een dergelijk verwerkingsbedrijf gewoond. Evenmin ben ik historicus. Dit heeft als nadeel dat ik de gewoonste dingen uit dit vak niet wist en evenmin hoe het is en was om er daadwerkelijk in te werken of er vlakbij te wonen.
Maar het heeft ook duidelijk zijn voordelen. Met een open blik en geheel onbevooroordeeld door wie of wat dan ook heb ik mijn onderzoek kunnen doen.