Begraven
Burying
Please scroll down for the English version
De oudste en eenvoudigste
manieren om van een kadaver af te komen, hadden niets met destructie te
maken. Als deel van de geschiedenis laat
ik het deze methoden toch de revu passeren.
Ten opzichte van het achter
laten in het open veld, was begraven al een hele stap voorwaarts. Er was geen
stank meer en er werden geen ziekten meer verspreid door de vliegen of door het
verslepen van brokken vlees door bijvoorbeeld wilde honden.
In heel dun bevolkte
gebieden werd dit begraven her en der gedaan, ergens achter in het weiland of
“gewoon achter de boerderij”. Bij de wat grotere steden en dorpen moest dit op
speciale plaatsen gebeuren. Het waren meest afgelegen onbewoonde dorre stukken
grond, waar geen vee mocht komen. Soms was dat een grote diepe kuil, waarin gedurende
een langere of kortere tijd, de kadavers in gegooid werden. Wanneer de kuil
bijna vol was, werd hij verder met aarde dicht gegooid en werd de volgende kuil
“in gebruik genomen”. De laag aarde moest
dik genoeg zijn om te voorkomen dat wilde dieren niet bij de “inhoud” konden
komen en dit weer konden opgraven. Wanneer er sprake van besmettelijke ziektes
was geweest, zoals bijvoorbeeld miltvuur, dan moest - in vele delen van Europa -
deze plek beplant en omzoomd worden met snel groeiende en diep wortelende bomen
en planten, die ongeschikt zijn voor veevoer.
Op verschillende plaatsen zijn dergelijke
(oude) begraafplekken nog duidelijk
zichtbaar als eenzame bosjes in het open veld. Deze zogeheten miltvuurbosjes,
pestbosjes, krengenbosjes waren zo een blijvende herkenning en waarschuwing.
Het begraven van kadavers en slachtafvallen werd
in Europa lange tijd zo gedaan en op veel plaatsen in de wereld gebeurt dat nog
steeds zo.
Toch is voor het afweren van het
besmettingsgevaar begraven niet altijd even afdoende. Sommige bacteriën, zoals
miltvuur kunnen in de bodem als “spore” enkele tientallen tot honderden jaren
als het ware slapend “overleven”. Wanneer de omstandigheden voor de sporen weer
gunstig zijn worden het weer ziekmakende bacteriën. Niet alleen de begroeiing
maar ook het er langs stromende
(grond)water kan zo nieuwe
bron van infectie zijn.
In (veel) latere tijden kwamen
er aanvullend veel strikte regels voor het begraven. In Nederland en Duitsland bijvoorbeeld moest het hoogste
gedeelte van de kadavers tenminste één en bij besmettelijke veeziekten twee meter
onder de oppervlakte liggen. De bodem
van de kuil moest ruim boven de grondwaterspiegel liggen. Een kadaver moest volledig
kruislings diep zijn ingekerfd en daarna overgoten worden met teer, petroleum
of een ander middel om met name het vlees onbruikbaar te maken. Onder, rondom en over het kadaver moest een 10 cm dikke laag kalk worden gestrooid. Tenslotte moest ook met
bloed besmeurde grond in de kuil worden gedaan. Het gevaar van besmetting van de bodem en van het grondwater bleef
echter wel bestaan.
Deze bewerkingen bleken in het verleden de mens toch niet ervan
te hebben weerhouden om toch van dit vlees te eten. Het kadaver werd hiervoor
gewoon weer opgegraven........ Voor vele miltvuuruitbraken in de geschiedenis is
bewezen, dat deze veroorzaakt werden door eerder in het verleden begraven
miltvuurkadavers.
Burying
The oldest and most
simple ways of getting rid of an animal carcasse, had nothing to do with animal
rendering. As a part of history I will
pay attention to these methods.
Compared to leaving
it behind in the open field, buriing was quite a step forward. There was no
stink anymore and no more spreading diseases by the flies or by dragging chunks
of meat, for example, by wild dogs.
In very sparsely
populated areas it was done here and there, somewhere behind in the pasture or
"just behind the farm". In the larger towns and villages it had to
happen on special places. It were mostly remote uninhabited arid pieces of land, where
no cattle was allowed to come. Sometimes
it was that a large deep pit, in which during a longer or shorter time, the
bodies were thrown in. When the pit is almost full, he was further slammed with
earth and the next pit became "in
use". The layer of earth had to be
thick enough to prevent wild animals could come at the "content" and
could not dig up this again.
When there had been
of contagious diseases, such as anthrax, - in many parts of Europe - this places
had to be planted and lined with fast-growing and deep rooting trees and
plants, which are unsuitable for cattle feed. In various places such this old burial
places are still clearly visible as
lonely bunches in the open field. These so-called anthrax-bunches, plague bunches
or aas bunches were thus a lasting recognition and warning.
Burying animal
carcasses and offal was done so for a long time in Europe and in many places
in the world it happens still that way.
Still, for fighting
off the infection danger buriing not always sufficient. Some bacteria, such as
Anthrax can as a spore “survive”in the soil
a few tens to hundreds of years.
When the conditions are again favorable
for the spores, they become again pathogenic bacteria. Not only the vegetation but
also the along flowing (ground) water can be a source of infection.
In addition, in much
- much later times there came more strict rules for burying animal carcasses. For
example, in the Netherlands Germany
Under, around and
over the carcass had to be interspersed a 10 cm thick layer of lime. Finally, also the with blood-stained ground had
to be thrown into the pit. The risk of contamination of soil and groundwater,
however, continued to exist.
These operations
proved in the past no to be able to prevent people consuming parts of this
“meat”. The body was simply exhumed again ........ For many anthrax outbreaks
in history is proven, that these were caused by earlier in the past buried
anthrax carcasses.
Miltvuurbosje - Anthrax
bunche
Bron
http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Pestbosje.jpg?uselang=nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten